خلاصه ماشینی:
"درحالیکه مذاکرات در موافقتنامه عمومی تعرفه و تجارت عموما توسط و میان گروه کوچکی از کشورهای توسعهیافته رهبری و هدایت میشد،درگیر شدن بیشتر و مدعی بودن بازیگران ملل مختلف با دستورکار گسترده و عمیق و خصوصا بهمپیوسته،فرآیند تصمیمگیری داخلی در سازمان جهانی تجارت را بطور فزایندهای دشوار کرده است.
در این زمینه،مجموعه مشکلات مربوط به موفقیت دور دوحه، افزایش موافقتنامههای تجاری ترجیحی و پیشرفتهای نسبتا کم در آزادسازی تجاری چندجانبه در طول دهۀ گذشته،همگی عوامل مهمی در درک این موضوع هستند که چرا فرآیند تصمیمگیری در سازمان جهانی تجارت توسط اعضاء و جامعه ذینفع تحت موشکافی دقیق قرار گرفته است.
این موضوع به مشارکت اعضاء اهمیت داده و تقاضا برای درگیر شدن فعال در فرایند تصمیمگیری سازمان جهانی تجارت بهطورمؤثری میان تعداد زیادی از اعضاء خصوصا کشورهای درحالتوسعه افزایش یافته است.
هرچند بعضی از این گروهها اهمیت موضوع بر مبنای ائتلافها را نشان میدادند، اغلب دیگر ابتکارات موضوعی در طول دور اروگوئه کمتر موفقیتآمیز بودند و میتوان استدلال نمود که تنها گروه کرنز توانست در انتقال به سازمان جهانی تجارت خود را زنده نگه دارد.
از آنجا که آنها بعد از ایجاد موازنه به منظور نائل شدن به پیشرفت،پیشنهاد برگزاری نشستهای عمومی مهم را مینمایند لذا مشورتهای انحصاری و غیررسمی برای ایفای نقش اساسی در روند کلی سازمان جهانی تجارت ادامه پیدا میکند و اعضا عموما این روش را تأیید مینمایند.
این موافقتنامههای همکاری بیش از یک دهه است که مورد عمل قرار گرفتهاند و ثابت کردهاند که پایه مؤثر برای توسعه فعالیتها،برنامهها و نوآوریهای سه نهاد مذکور،در سطح کارکنان و همچنین مدیران بهمنظور پوشش اغلب موضوعات دستور کار سازمان جهانی تجارت میباشند."