Abstract:
در این مقاله کوشیده ایم به بررسی ویژگی های گفته پردازی در یسن های نهم و دهم اوستا بپردازیم. یسن های نهم، دهم و یازدهم اوستا، سه فصل از کتاب یسن های اوستا هستند که بر روی هم «هوم یشت» نام دارد. زبان یسن ها یکی از مهم ترین و کهن ترین بخش های اوستا است. یکی از نمودهای گفته پردازی، ضمایر شخصی و شناسه های افعال به عنوان تک واژهای وابسته دستوری هستند که در یسن ها از جمله در یسن های نهم و دهم به روش های گوناگونی به کار رفته اند: اول شخص مفرد ، اول شخص جمع، سوم شخص جمع، دوم شخص مخاطب و غیره که مدام تغییر کرده و این تغییر ضمایر و شناسه ها در گفته پردازی موجب اتصال و انفصال گفتمانی در یسن های نهم و دهم شده که خود سبب تولید معنا می گردد. از طرفی افعال وجهی خواستن، توانستن، بایستن و دانستن نقش مهمی را در معنای گفتمان ایفا می کنند. روش به کار رفته برای بررسی ضمایر، شناسه ها و افعال موثر، نشانه شناسی مکتب پاریس است. هدف از این مقاله نشان دادن چگونگی تولید معنای عرفانی و شیوه گفته پردازی در یسن های نهم و دهم اوستا است.
Machine summary:
"یکی از نمودهای گفته پردازی، ضمایر شخصی و شناسه های افعال به عنوان تکواژهای وابستة دستوری ١ هستند که در یسن ها از جمله در یسن های نهم و دهم به روشهای گوناگونی به کار رفته اند: اول شخص مفرد، اول شخص جمع ، سوم شخص جمع ، دوم شخص مخاطب و غیره که مدام تغییر کرده و این تغییر ضمایر و شناسه ها در گفته پردازی موجب اتصال و انفصال گفتمانی در یسن های نهم و دهم شده که خود سبب تولید معنا می گردد.
در اواسط بند بیست و نهم ، ضمیر «ما» آورده شده است که بار دیگر گفته پرداز با کنش گران یکی می گردد، گویی همه با هم ، خواست یکسانی داشته و به یک پیکره تعلق دارند و شناسة فعل تمنایی نیز مؤید آرزوی یکسان آنهاست «با دو پا متواناد، به دو دست متواناد، زمین را مبیناد با دو چشم ، گاو را مبیناد با دو چشم ، کسی که کینه ورزد منش ما را، کسی که کینه ورزد (= آزار رساند) پیکر ما را» (همان، ٩٤) و سپس زردشت ، به عنوان گفته پرداز گفتمان را ادامه می دهد و تا پایان یسن نهم به ستایش هوم می پردازد.
» (همان: ١٧٦) و در پایان یسن دهم این وحدت با شناسه ما به طور صریح بیان شده است که در ابتدای بند بیست و یکم اهورامزدا و زردشت فاعل گفتمان گردیده و به ستایش کنش گر هوم می پردازند: «هوم زرین بزرگ را می ستاییم ؛ هوم..."