خلاصه ماشینی:
"فرم پیاپی یا پیآیند که این روزها پدیدهیی شایع است و در میان شاعران پست مدرن غرب رواج و قبول گسترده یافته،در واقع شکلی از همان«شعر دراز»است که بیپیشینه و پشتوانه هم نیست و شالودههای آن سالها پیش بنا نهاده شده است.
بهطور کلی میتوان گفت که شعر پست مدرن،فرم باز و پیامی را در ارتباط با یک سلسله ربط و پیوندهای بیحد و حصار میداند و معتقد است که شکل خود را از راههای گوناگون و اغلب نامنتظر و غیر قطعی پیدا میکند.
آنجا که شعر یمینی شریف شکل ساختاری پیش اندیشه را به خود میگیرد،(مثل بخش سوم هزار و یک شب)،فرمی«روندانه»و تا حدی بسته پیدا میکند،اما کار کرد ساختار آن به شکلی ریشهیی با فرمهای بستۀ سنتی تفاوت دارد و حتی در عین بسته بودن،سیال و رقصنده به نظر میآید."