خلاصه ماشینی:
"نقد مجله تایم Time رمان مونیکا علی یک خوراک بیمزه از کلیشههای بنگلادشی است آپاریزیم گش Aparisim Ghosh 61 ژوئن 3002 این نقد به قلم یک آسیایی که در انگلستان زندگی میکند نوشته شده است، مطلبی که ارزش بیان دارد،چون شاید برای توضیح این نکته که چرا از نظر من «بریک لین»مونیکا علی به بیروحی و کسلکنندگی یک دایه است مفید باشد.
نقد گاردین The Guardian عطر مرکبات،آرزویی تغییرناپذیر (به تصویر صفحه مراجعه شود) زمانی که اولین رمان مونیکا علی را آغاز میکنید،که حتی پیش از انتشارش شما را متوجه فهرست بهرتین رماننویسان جوان انگلیسی میکند،ممکن است به خاطر این که حس کردهاید در اینجاروجنجال اندکی مبالغه شده بخشوده شوید.
علی از یک حس ماهرانهء کمدی برخوردار است،و ابتدا به نظر میرسد شانو پیش از یک شخصیت سرگرمکننده و خندهدار نیست،با شکم بزرگاش، گواهینامههای بیفایدهاش برای شرایطی کمجاذبه،شلوار چروکاش،آرزوهای فریبندهاش و میخچههای روی پاهایش که نازنین بیچاره مجبور است هر شب و هر شب آنها را بتراشد و پاک کند.
علی از قرار گرفتن در معرض تهدید چنین ازدواجی در فرهنگی که در آن یک زن تشویق به رشد و زندگی در ورای آن فرهنگ میشود،و از چگونگی شکلگیری یک ارتباط عجیب بین شانو و نازنین،که بهطور همزمان نزدیک اما دور است،و همچنین از آزار رساندن یکدیگر،و در عین حال وابستگی آنان به هم توصیف فوق العاده ظریف و هوشمندانهیی ارائه میکند."