چکیده:
ضربالمثلها گونۀ خاصی از گفتمان هستند که مانند اصطلاحات عمل میکنند و با وجود فراوانی لغات، در آنها یک واحد ثابت معنایی به وجود آمده که حتی مفهوم آن از نظر معناشناسی غیر قابل تغییر و از پیش تعیین شده است. اما مسئلهای که قابل توجه و تامل به نظر میرشد این است که با شنیدن ضربالمثل و یا خواندن آن، مخاطب در چه زمانی در گفته پردازی قرار میگیرد؟ چگونه ضربالمثلها قدرند زمان متفاوتی مانند زمان حالتی را خلق کنند؟ با توجه به اینکه عمل گفته پردازی پویا است و هر پویاییای باید دارای بعد زمانی باشد. چگونه مخاطب ضربالمثل، در این تعامل گفتمانی میتواند در وضعیت جدیدی قرار بگیرد؟ روشی که ما برای پاسخ به این سوالات برگزیدهایم، روش نشانه- معناشناسی است که فونتنی، برتراند، بوردرن و دیگر نشانهشناسان مکتب پاریس، در چند سال اخیر تحت عنوان «نظام زمانیت در گفتمانها» مطرح کردهاند. با تکیه بر این روش و همچنین با استفاده از فلسفۀ پدیدارشناسی، نظام زمانی ضربالمثلها را تحلیل خواهیم کرد. هدف از پژوهش حاضر این است که نشان دهیم چگونه مخاطب ضربالمثل میتوانداز وضعیت انفصال وجودی به وضعیت اتصال حالتی که عامل تجربه آن را ایجاد میکند، انتقال یافته و در سطحی از آگاهی و شناخت قرار بگیرد که بتواند «اکنون» را درک کند و همچنین تبیین این مسئله که چگونه زمان دستوری میتواند در این نوع گفتهها که اغلب «زمان حال» است، دخالت داشته باشد.
Proverbs are particular types of discourse that function similar to phrases and despite of polylexicality، they possess certain rigidity where the concept، semantically، is stable and has been restructured. However، the most remarkable and considerable aspect is that how proverbs produce the time of experience once addressee listen or read them? And how proverbs create different temporal conditions? Since the process of statement is dynamic and dynamism inevitably has a temporal dimension، how addressee of proverbs، in this interaction، arrives at a new situation? To respond to the above research questions، the current paper has used the semiotic-semantic approach that was propounded by semioticians of the Paris School as «Temporality in Discourses». Relying on this approach as well as using philosophical phenomenology، the temporal system in proverbs would be analyzed. The research intends to show as how addressee of proverbs could transform from the existing stage of suspension to the stage of connection that is an agent of the experience and similarly reaches to the consciousness level so that he could understand the moment. Finally، how the grammatical time where speeches are in «present form» intervenes this process.
خلاصه ماشینی:
تحلیل زمان و شاخص های زمانی در ضربالمثل ها با رویکرد نشانه - معناشناسی ، مورد مطالعه : زبان فارسی * مرضیه اطهاری نیکعزم استادیار زبان و ادبیات فرانسه ، دانشگاه شهید بهشتی ، تهران، ایران دریافت : ٩٢/١٠/٨ پذیرش: ٩٣/١/٢٣ چکیده ضربالمثل ها گونة خاصی از گفتمان هستند که مانند اصطلاحات عمل می کنند و با وجود فراوانی لغات، در آنها یک واحد ثابت معنایی به وجود آمده که حتی مفهوم آن از نظر معناشناسی غیر قابل تغییر و از پیش تعیین شده است .
٤. ضربالمثل ها؛ گفته های روایی یا صوری انتخاب ضربالمثل ها به عنوان پیکرهای که بتوان آنها را با رویکرد نشانه - معناشناختی تحلیل کرد، اندکی دشوار به نظر می رسد؛ زیرا به واسطة این انتخاب با هزاران متن کوچک سروکار داریم که هیچ گونه توالی متنی با یکدیگر ندارند که بتوان یک نظر کلی ارائه داد، ولی 30 roprioceptivité 31 xtéroceptif 32 ntéroceptif 8 می توان آنها را دسته بندی کرده و با بررسی هر دسته از آنها یک نتیجه گرفت ؛ ولی با کدام روش؟ با روشهای کاملا ساختاری؟ میشل دوسرتوی زبانشناس می گوید: «اشکالات روشهای کاملا ساختاری این است که متن ها را از بافت تاریخی آنها جدا می کنند و عملیات مخاطبین را در شرایط خاص زمانی ، مکانی و غیره حذف کرده و برای اینکه مباحث کاملا علمی را به کار گیرند، روال زبانشناسی کاربردی روزمره را از بین می برند» ,De certeau) (٦٢ :١٩٨٣ .