چکیده:
هدف پژوهش حاضر بررسی مستقل بودن توانایی های زبانی در ذهن انسان است ؛ بنابراین ، در پژوهش حاضر، توانایی دستوری و کاربردشناسی کودکان مبتلا به آسیب ویژة زبانی را بررسی می شود تا از داده- های بالینی به دست آمده برای تبیین نظریة حوزهای بودن زبان استفاده شود. در این مقاله ، ابتدا آزمون آسیب ویژة زبانی ، آزمون رشد زبان و نمونة گفتاری از شش کودک مبتلا به آسیب ویژة زبانی گرفته شد و با شش کودک همتای زبانی طبیعی و شش کودک همتای سنی طبیعی مقایسه گردید. سپس در دادههای به دست آمده، مشخصه های تصریفی و کاربردشناختی این کودکان بررسی شد. برای بررسی و تحلیل دادهها از نرمافزار (١٦)spss، برای توصیف دادهها از آمار توصیفی و برای مقایسة نتایج بین گروهها از آزمون من - ویتنی ، ویلکاکسون استفاده شد. با بررسی ویژگی های تصریفی و کاربردشناختی (ارجاعی ) در کودکان مبتلا، روشن شد که کودکان مبتلا ازنظر دستوری (تکواژهای تصریف زمانی ) درمقایسه با همتایان سنی و زبانی ضعیف هستند؛ اما در ویژگی های کاربردشناسی (ارجاعی ) تفاوت معناداری بین گروه مبتلا و همتای زبانی یافت نشد. نتایج پژوهش همچنین نشان داد که باوجود آسیب دستوری در کودکان مبتلا به آسیب ویژة زبانی ، کاربردشناسی آنها سالم است که این مسئله حوزهای بودن زبان را تایید می کند.
خلاصه ماشینی:
توانایی دستوری و کاربردشناختی در آسیب زبانی : دریچه ای به سوی بررسی حوزهای بودن زبان حوریه احدی * استادیار زبانشناسی ، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی ، تهران، ایران دریافت : ٩٤/١/٢٠ پذیرش: ٩٤/٦/١٠ چکیده هدف پژوهش حاضر بررسی مستقل بودن توانایی های زبانی در ذهن انسان است ؛ بنابراین ، در پژوهش حاضر، توانایی دستوری و کاربردشناسی کودکان مبتلا به آسیب ویژة زبانی را بررسی می شود تا از داده- های بالینی به دست آمده برای تبیین نظریة حوزهای بودن زبان استفاده شود.
نتایج پژوهش همچنین نشان داد که باوجود آسیب دستوری در کودکان مبتلا به آسیب ویژة زبانی ، کاربردشناسی آنها سالم است که این مسئله حوزهای بودن زبان را تأیید می کند.
از آنجا که مشکل آسیب ویژة زبانی یک تأخیر ساده و کلی در همة ابعاد زبان نیست (هرچند یکی از نشانه های تشخیصی آنها داشتن بیش از یک سال تأخیر در رشد زبان است )، برای مشخص کردن مشکلات خاص آن ها، معمولا در مطالعه از هردو گروه همتای سنی و زبانی استفاده می شود تا نشان داده شود که این کودکان در برخی حوزههای زبان درمقایسه با همتایان زبانی نیز ضعیف تر هستند؛ یعنی در برخی حوزهها، مشکلات جدی و خاص وجود دارد.
در برخی مطالعات (١٩٨١ ,Prelock et al ;١٩٨٢ ,Prinz ;١٩٨٣ ,Rowan et al ;١٩٧٨ ,Meline)، تفاوتی بین توانایی کاربردشناسی کودکان دارای آسیب ویژة زبانی و کودکان بهنجار یافت نشد؛ اما در برخی دیگر، توانایی کاربردشناسی این کودکان دچار آسیب بوده است ( ,Geller and Wollner ١٩٨٨ ,Tallal et al ;١٩٨٠ ,Sheppard ;١٩٧٧ ,Watson ;١٩٧٦).
برای مثال، در این مطالعه با بررسی ویژگی های دستوری و کاربردشناسی کودکان مبتلا به آسیب ویژة زبانی ، حوزهای بودن زبان را بررسی کردیم .