چکیده:
این پژوهش به ضمایر بازیافتی در زبان فارسی می پردازد. هدف از این تحقیق ، توصیف نحوی ضمایر بازیافتی زبان فارسی در چارچوب نظریة حاکمیت و مرجع گزینی ١ است . جایگاههای حضور ضمیر بازیافتی ، عامل «حرکت » در فرایند شکل گیری ضمایر بازیافتی و علت دستوری یا غیردستوری بودن حضور ضمایر بازیافتی ، موضوعات عمدة بررسی شده در این تحقیق هستند. در این تحقیق مشخص شد ضمایر بازیافتی در زبان فارسی مشتق در پایه ٢ هستند و حضورشان در جایگاههایی خاص اجباری است .
خلاصه ماشینی:
11 Towards Unified heory f esumption در این جمله ضمیر بازیافتی «او» با حضور خود نوعی تقابل بین «دکتر رضایی » و سایر پزشکان ایجاد می کند؛ بدین مفهوم که نوعی خصوصیت ویژهبودن (توانایی معالجه بیماری) را که سایر پزشکان فاقد آن بودهاند، برای فاعل محرز می سازد، بنابراین در بافت هایی که منحصربه فردبودن ١٢ مطرح است ، ضمیر بازیافتی در نقش فاعلی نیز می تواند ظاهر شود.
براساس محدودیت هایی که ناشی از نظریة تتا است ، نظر حاجتی مبنی بر ارتقاء١٥ اسم به همراه نشانة مفعول غیرصریح «به » در این ساختار، صحیح به نظر نمی رسد، بلکه حرف اضافة «به » باید در جایگاه خود در داخل بند موصولی باقی بماند و برای جلوگیری از غیردستوری شدن ساخت ، در جایگاه متمم حرف اضافه الزاما ضمیر بازیافتی حاضر شود.
مطلبی که آهنگر در ارتباط با رعایت شدن اصل همجواری به وسیلة OP ارائه می کند جامع و مانع نیست ، زیرا در شرایطی ، این امکان وجود دارد که ضمیر بازیافتی با OP در خارج از گروه اسمی مرکب ارتباط نحوی داشته باشد و آن ساخت دستوری باقی بماند.
opying ules به نظر می رسد زبان فارسی صحت بازگویی راس از «محدودیت گروه اسمی مرکب » را زیر سؤال می برد، زیرا مثالهایی از زبان فارسی مانند مثال ٣٥ می توان ارائه کرد که در حضور ضمیر بازیافتی هم ، محدودیت گروه اسمی مرکب رعایت شده است .
در مثال غیردستوری بالا OPj حضور ندارد و متغیری را در داخل بند موصولی گروه اسمی مرکب مقید نمی کند و به نظر می رسد این مسئله باعث ایجاد مشکل شده است .