چکیده:
با توجه به نقش زبان در شکلدهی فرهنگ یک جامعه، پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسی کاربردهای دعا در زبان فارسی و انگلیسی بپردازد. جهت تحقق این هدف، 168 فیلم فارسی و انگلیسی مشاهده شد و نمونههای گویا از دعا کردن یادداشت شد و سپس مورد بررسی قرار گرفت. پس از جمعآوری دادهها، آنها را با استفاده از مدل هایمز (1967)، مورد کنکاش قرار دادیم. نتایج این تحقیق حاکی از دوبرابر بودن کاربردهای «دعا» در زبان فارسی نسبت به زبان انگلیسی است. افزون بر این، انگیزههای افراد از دعا کردن و مراجع آن در دو زبان مشخص گردید. در پایان، دلایلی که منجر به تفاوتها در دو زبان فارسی و انگلیسی شده، مورد بحث قرار گرفت.
خلاصه ماشینی:
"در این راستا پیش قدم (١٣٩١) اذعان داشته است که برخی گونه های زبانی که توسط افراد جامعه استفاده می شود، می تواند محل مناسبی برای واکاوی فرهنگ آن جامعه باشد.
لحن لحن های مختلفی که در هنگام دعا کردن مورد استفاده قرار می گیرند، شامل موارد ذیل می باشد: الف ) ترحم آمیز؛ • عمر دست خداست عزیزکم ؛ ایشالله غم آخرت باشه !
نوع گفتمان نوع گفتمان می تواند داستان، افسانه ، شعر، لطیفه ، خطابه ، نامه ، ضربالمثل ، دعا، مکالمه و غیره را دربرگیرد؛ مطالعة گفتمانهای جمع آوریشده در این تحقیق نشان می دهد که پرکاربردترین نوع گفتمان، گفت وگوهای روزمره در قالب اجتماعی است که دعا کردن در آن حادث می شود.
نتیجة بالا می تواند حاکی از سیستم ارزشگذاری ایرانیان باشد؛ بدین معنا که آنها به دلیل اعتقادات مذهبی خود و پایبند بودن به سفارشات بزرگان دین خود، دعا کردن را نوعی ارزش دانسته و برای سپاسگزاری از دیگران از آن بهره می جویند؛ زیرا به مسلمانان در دین اسلام به کرات سفارش شده است که برای دیگران دعای خیر کنید تا روزیتان فراوان شود و از بلاها در امان باشید (نک.
افزون بر این ، ایرانیان به دلیل داشتن باورهای مذهبی و برخورداری از ادبیاتی که در آن به عنوان نمونه ذکر شده است : «تو نیکی کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز»، بدون چشم داشت از مخاطب خود، دعا را به کار می برند؛ چرا که آنها در باور خود از خداوند متعال انتظار پاداش دارند."