چکیده:
برای بهرهمند شدن از هدایت قرآن، باید آن را تفسیر و ترجمه کرد. همان طور که مفسردر تفسیر قرآن به دانش نحو نیاز دارد، مترجم نیز در کار ترجمه، که تفسیر فشرده است، بداننیازمند است. بنابراین میتوان ترجمهها را در پرتو تأملات نحوی مورد نقد و بررسی قرارداد. در این مقال با توجه به قواعد و نکتههای نحوی، به نقد و بررسی ترجمهها پرداختهایم.
خلاصه ماشینی:
"اما با وجود این«ابوحیان»، نحوی مفسر، بر آن است که اکثر نحویان و حتی کسانی که دستی در دانش ادبیاتندارند، این معنا را برای حرف «باء» انکار کردهاند!؟ 2 با وجود آنکه مفسران شیعه، معنای «باء» در «برءوسکم» را به معنای تبعیض گرفتهاند،برخی از مترجمان شیعی به این نکته توجه نکرده، آیه را بر اساس دیدگاه مفسران اهل سنتمعنا کردهاند.
در این دو ترجمه حرف «باء» تبعیضیه در «برءوسکم» معنا نشده است؛ بلکه بر اساسدیدگاه برخی از نحویان و مفسران اهل سنت به معنای الصاق گرفته شده است.
3 با وجود آنکه بر اساس قواعد نحوی و نظرگاه مفسران، به خصوص مفسران شیعی، «انما»دارای معنای حصر است، اما آقای علی اکبر طاهری قزوینی آیه 55 مائده را بنا بر دیدگاه فخررازی معنا کرده است.
(و نیز) این بخاطر آن است که تنها خدا حق است و اینکه فقط آنچه را جز او میخوانند (وپرستش میکنند) باطل است و اینکه تنها خدا بلند مرتبه [و] بزرگ است (محمد علی رضاییاصفهانی) اما ترجمههای زیر، نکته پیشگفته را در ترجمه فراز «من دونه هو الباطل» در سوره حج،رعایت نکردهاند.
اما در آیه «إن الذین آمنوا و الذین هادوا و الصابئون و النصاری من آمن باللهو الیوم الآخر و عمل صالحا فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون (مائده، 69) کلمه «الصابئون» همانندکلمه «الصابئین» در سوره بقره با «واو» عطف به کار رفته است، با وجود این به شکل مرفوعاستعمال شده است."