خلاصه ماشینی:
"خبرنگاران بدون اینکه اساسنامه را خوانده باشند،آن را تصویب کردند و بعد مفاد اساسنامه در اختیار آنان قرار گرفت»!چه حسی به شما دست خواهد داد؟ روزنامهنگاری به من میگوید:«آنقدر مانع ایجاد تشکلهای صنفی خودجوش شدند که بالاخره انجمنی تشکیل شد که همهء اعضای هیأت مؤسس آن،مدیران مسؤول و صاحبان امتیاز نشریات بودند.
گفتنی است گروهی از سالها قبل جهت تحصیل منجمله در رشتهء ادبیات و روزنامهنگاری و صنعت چاپ به خارج از ایران مخصوصا کشورهای اروپایی سفر کرده بودند و با دنیای غرب و مطبوعات آنجا آشناییهایی پیدا کرده بودند،اینان پس از بازگشت به ایران برای رشد و آگاهی مردم اقدام به نشر تعداد زیادتیری روزنامه و هفتهنامه به زبان فارسی در ایران کردند و در نتیجه در میان عدهای از نویسندگان و مطبوعاتیان و روشنفکران و آزادیخواهان،فکر ایجاد تشکیلات صنفی قوت گرفت و بنا به نقل قولها و دستنوشتههای موجود،در دورهء مذکور تعدادی از نویسندگان و مطبوعاتیان در خانهها خود به بهانهء دیدوبازدید،جلساتی تشکیل میدادند و پیرامون وضع نامطلوب آن زمان نو راه مبارزه با حکام وقت،بحث و گفتوگو میکردند.
مهدی بهشتیپور به عنوان صاحبنظری که در زمینهء تشکلهای صنفی مطبوعات مطالعات و بررسیهای زیادی دارد،معتقد است:«در مطبوعات پنج گروههای شغلی وجود دارد که به هیچ وجه منافع مشترک ندارند و ازاینرو نمیتوان آنان را در تشکیلات صنفی واحدی مشترک کرد.
محمد بلوری رئیس هیأت مدیرهء سندیکای نویسندگان و خبرنگاران مطبوعات: وزارت کار باید تکلیف سندیکا را مشخص کند (به تصویر صفحه مراجعه شود) محمد بلوری رئیس هیأت مدیره این سندیکا میگوید:«سندیکا در سال 1431 برای دفاع از حقوق صنفی نویسندگان در برابر کارفرمایان تشکیل شد."